De greppel

Vanaf de eerste keer dat we over de Icefield Parkway gereden hadden, een jaar of 15 geleden, was de wens  deze ook een keer in de winter te bezoeken. Ondanks dat het een Highway is, wordt deze tijdens de wintermaanden soms afgesloten i.v.m. de vele sneeuw. Nu we een auto met 4 wielaandrijving hebben, leek dit ons een uitstekend moment om deze alsnog te bezoeken. Om een beetje op tijd aan te komen, aangezien het toch nog 75 km bij ons vandaan is, waren we vroeg vertrokken zodat we maximaal gebruik konden maken van het weinige daglicht. Hoe verder we richting de Parkway kwamen, hoe dieper de Celsius in de meter dook. Het dieptepunt was 27 graden onder 0.

Je kunt je wellicht goed voorstellen, als gevolg van de enorme kou en vele sneeuw, hoe moeilijk het moet zijn voor de dieren om voedsel te vinden. Onderweg kwamen we een mannetjes Wapitihert tegen, die druk op zoek was naar voedsel om deze barre winter te overleven. Vele van zijn soortgenoten halen dit dan ook niet.

Aangekomen op die mooie weg, bleek deze in zeer goede staat te zijn, waardoor hij prima berijdbaar was. De vergezichten waren spectaculair en de besneeuwde bergen leken een sprookje. Het liefst wil je elke kilometer van deze 240 km lange weg helemaal berijden. Helaas met het weinige zonlicht is dit niet haalbaar, aangezien je nog terug moet. Je wilt absoluut voor zonsondergang terug zijn, voor het geval je pech krijgt, aangezien de ‘ANWB’ de weg tot uiterlijk 16.00 uur serviced. Het kan anders best een koude nacht worden,  mocht je blijven steken.

We besluiten om via de Bow Valley Road terug te rijden naar Canmore. Deze prachtige, 60 kilometer lange weg is een secundaire weg die in wintertijd door weinig mensen bereden wordt. Ondanks dat de wegen redelijk schoongehouden worden, moet je goed uitkijken waar de weg aan de zijkanten eindigt, want de overgang van weg en greppel is bijna onzichtbaar. We reden uiterst voorzichtig met een vaartje van 20 km per uur, toen in een bocht opeens een Bighorn Sheep overliep. Uitwijk mogelijkheden waren niet aanwezig en voordat we het wisten was het schaap veilig aan de overkant en lagen wij in de greppel met onze nieuwe 4x4. Aanvankelijk dachten we dat er geen probleem was, maar na een paar verwoede pogingen bleken we moervast te zitten. Terwijl wij op zoek waren naar wat takken om onder de banden te leggen, die totaal geen grip meer hadden, stopte een mede weggebruiker met een flinke Ford Explorer. We hoefden geen uitleg te geven, aangezien de situatie boekdelen sprak. Helaas had deze beste man geen sleepkabel bij zich. Samen verder zoekend naar een hoop takken, kwam er miraculeus een oude sleepkabel onder de sneeuw te voorschijn. Jammer genoeg was deze in verre staat van ontbinding, waardoor bij de eerste poging van slepen de kabel al in 2 stukken brak. Nog geen 5 minuten later kwam er gelukkig nog een auto aangereden, die wel een sleepkabel bij zich had. Wellicht hebben we het over onszelf afgeroepen, aangezien we die ochtend het er over gehad hadden om zo'n kabel aan te schaffen, je weet uiteindelijk maar nooit ... De nieuwe poging om ons uit deze hachelijke situatie te trekken was in één keer succesvol. We stonden gelukkig weer met 4 wielen op de weg. De helpende handen hartelijk bedankt en onze weg vervolgt naar Banff, waar we bij een Starbucks-coffee van de schrik probeerden te bekomen. Moraal van het verhaal: alle waarschuwingen in Canada om je auto uit te rusten met een ‘overlevingspakket’, zijn niet overbodig ;-)