Het appartement waar we naartoe verhuisd waren, leek ideaal voor een hond, maar de eigenaar dacht daar anders over. We moesten dus op zoek naar een ander huis.
Hier in Canmore zeggen ze wel eens dat er meer honden dan kinderen zijn en er zijn hier héééél veel kinderen. Daar tegenover zijn er niet zoveel huizen te huur waar honden zijn toegestaan. Dus na een lange zoektocht hadden we eindelijk een huis gevonden. Misschien iets te groot, maar perfect om een pup op te voeden.
Hier in Canmore zeggen ze wel eens dat er meer honden dan kinderen zijn en er zijn hier héééél veel kinderen. Daar tegenover zijn er niet zoveel huizen te huur waar honden zijn toegestaan. Dus na een lange zoektocht hadden we eindelijk een huis gevonden. Misschien iets te groot, maar perfect om een pup op te voeden.
Dan komt het volgende punt. Wat voor een hond willen we hebben? Uiteraard een lieve, maar daar zijn er heel veel van, dus dat bracht de selectie niet echt naar beneden. Beiden houden we van een grote hond, dus met dit gegeven zijn we op het internet gaan kijken en hadden we de selectie naar beneden gekregen tot de volgende drie: Husky, Malamute of een Leonberger.
Na wat fokkers bezocht te hebben, kwamen we tot de ontdekking dat de Leonberger wel heel leuk is. Helaas waren er geen pups beschikbaar in West Canada deze zomer, dus moesten we uitwijken naar Seattle. Na contact gelegd te hebben met deze fokker, besloten we eerst maar eens te gaan kijken voordat we daar een pup gingen kopen. Een leuke roadtrip van 1000 km die we gelukkig gingen combineren met een bezoek aan vrienden in Vancouver.
Een maand later was het dan zo ver. Nog een keer dezelfde rit naar Seattle, maar dan om ons hondje op te halen. Na 2 uur onderweg te zijn, bleek er een mud slide zijn geweest op onze route waardoor de weg was afgesloten tot 7 uur 's avonds. De enige oplossing was een omweg, waardoor we 400 km extra moeten rijden. Maar ja dat heb je uiteraard graag over om eindelijk onze pup te halen. Na een lange dag in de auto, konden we dan eindelijk de volgende ochtend onze Leonberger ophalen: 9 weken oud en 9 kilo.
We waren voorbereid op wat gejank in de auto op de terugweg, zoals door de fokker en in vele boeken werd gemeld. We waren dan ook het erf nog niet af en ze begon ontzettend hard te huilen ... gelukkig duurde dat maar 10 minuten waarna ze blijkbaar haar lot accepteerde en ging slapen.
Inmiddels zijn we 4 maanden verder en is onze puppy uitgegroeid tot een super lieve hond die al 31 kilo weegt.
Echt bizar is het wanneer er mensen met piepende banden remmen om te vragen wat voor hond we hebben. Of van hun fiets afspringen en ongevraagd met de hond beginnen te knuffelen. Toen ze nog wat kleiner was, was het bijna onmogelijk om met haar te lopen. Niet omdat de hond zo langzaam liep, maar omdat vrijwel iedere voorbijganger stopte om te aaien en om de volgende vijf vragen te stellen:
Wat voor hond is dat?
Is het een puppie?
Hoe oud is ze?
Hoe groot wordt ze?
Hoe heet ze?
Hoe heet ze?
Mag ik jullie voorstellen: ZIVA (Latijn voor zee)
