SINTERKLAAS

’t Is niet dat we de laatste 2 maanden niets gedaan hebben, maar simpelweg de tijd niet hebben gehad (of genomen J) iets op ons blog te schrijven. Inmiddels is de winter echt begonnen en zijn we zaterdag verblijd met de komst van Santa én een enorm pak sneeuw.

De afgelopen 2 maanden hebben we weer meer van Canada verkend. Samen met Mark & Marije zijn we naar Salmon Arm en Adams River geweest (700 kilometer richting het westen) om daar de indrukwekkende salmon run te bekijken. Vanaf zee zwemmen zo’n 400.000 sockeye zalmen weken lang de rivier op, stroomopwaarts, om op hun geboortegrond eitjes te leggen. Erg indrukwekkend om te zien hoe uitgeput de zalmen aankomen. Zodra ze de rivier op zwemmen, stoppen ze met eten en na het leggen van de eitjes, sterven ze uiteindelijk op de plek waar ze geboren zijn.

Ook zijn we bij vrienden geweest die in de buurt van Kelowna wonen en hebben daar genoten van het prachtige wijn- en fruitgebied van Canada. Op de terugreis bij een boer 5 kilo appels gekocht, vers van de boom, voor maar 2 Euro! Na 9 jaar hebben we onze Canadese getuigen weer gezien. Vrienden die in Engeland wonen, zijn nog op bezoek geweest. We zijn in Revelstoke National Park geweest en hebben daar prachtige wandelingen gedaan. Het Canadese rijbewijs gehaald, jawel, wederom theorie- en rijexamen moeten doen. In Banff was eind oktober het 10 daagse Banff Mountain Film Festival. Heel veel prachtige outdoor films gezien! Een aantal van de winnende films zullen in februari 2012 ook in Nederland worden vertoond, in Rotterdam en Utrecht. Absoluut de moeite waard heen te gaan.

Vorige week de ‘Worldcup Downhill and Super G Men’ in Lake Louise bijgewoond. De dag er voor vroegen diverse mensen of we er heen gingen om het Nederlandse team te supporten. Uiteraard was onze reactie dat er geen Nederlanders mee deden … tot onze grote verbazing en verrassing deed er toch een Nederlander mee, Arjan Wanders, helaas laatste geworden, maar desalniettemin gaaf hem te kunnen aanmoedigen en natuurlijk zijn afdaling gefilmd.

Zondag hebben we de ultieme Canadese start gemaakt met de kerstmaand door onze eigen kerstboom te kappen in Kananaskis Provincial Park, 30 kilometer bij ons huis vandaan. Lokale bewoners mogen hier een boom halen. We dachten aanvankelijk dat dit op een afgezet terrein was, maar we konden/moesten gewoon het bos in, een gebied van 4.000 km2. De enige twee restricties waren dat de boom niet binnen 100 meter van de weg mocht staan en dat je per huishouding ‘maar’ drie bomen mocht meenemen. Samen met onze buren, en uitgerust met 2 bijlen en een zaag, hebben we uiteindelijk, bij 14 graden onder 0 en in een prachtig besneeuwd landschap, de drie allermooiste boompjes gevonden en op de auto meegenomen naar huis.

En tja, waar hebben we het verder druk mee gehad de afgelopen weken: we zijn voor onszelf begonnen met een IT Support bedrijfje! De eerste weken al veel klanten gehad. Daarnaast moesten we ons verdiepen in alle wet en regelgeving omtrent registraties bij diverse instanties, belastingen, BTW, aansprakelijkheidsverzekeringen, adverteren enz. Zelf een website gemaakt, logo en visitekaartjes ontworpen. Diverse trainingen gevolgd, seminars bijgewoond en met veel experts gesproken over ‘hoe & wat’. Alles kost veel tijd, omdat dingen toch anders gaan in Canada dan in Nederland, maar meer dan de moeite waard om veel energie in te stoppen!

Herfst in de Rockies.

Maar twee weken per jaar, in september, zijn de lariksen in de Rocky Mountains geel (voor de kenner: de Alpine Larix). Dit zijn de enige naaldbomen die van kleur veranderen en daarna hun naalden verliezen. Ze groeien tussen de 1.800 en 2.400 meter hoogte, tot de boomgrens. Voor dit jaarlijks terugkerend fenomeen trekken duizenden mensen de bergen in om dit te mogen aanschouwen.

Aangezien de vakanties voorbij zijn, komen al deze mensen in het weekend naar Moraine Lake. Vanaf hier is er een wandeling van 5 kilometer enkele reis met 535 meter stijging naar Larch Valley. Ook wij waren daar in de buurt i.v.m. met een cursus, dus leek ons dit een uitgesproken moment om te gaan kijken. Aangekomen bij de afslag, bleek deze afgesloten te zijn als gevolg van de enorme drukte en mochten er alleen auto's afslaan wanneer er één terug kwam. Er stond een gigantische lange rij te wachten. Dus zijn we doorgereden naar Yoho National Park en hebben daar prachtig gewandeld.

De volgende dag konden we wel naar boven rijden, echter stonden de auto's al 4 kilometer vanaf het parkeerterrein langs de weg geparkeerd. Iets te druk voor ons, de mensen liepen in file de berg op. En dan te bedenken dat er hier echt nooit files zijn ;-)

Vandaag 3 graden Celsius, lichte sneeuwval en een straffe wind. Een goed moment om voor deze wandeling te gaan. Parkeren geen enkel probleem, heerlijk rustig. Het was werkelijk prachtig!

Back South

Na een roadtrip van 10.000 km door noordelijk Canada, zijn we weer terug in Canmore. Ondanks dat we wat tegenslag in het begin hebben gehad met onze auto, heeft ze zich de resterende rit super gehouden. Met name over de Alaska Highway, Dempster Highway en Top of the World Highway kreeg ze nogal wat te verduren.
De Dempster Highway, die bekend staat als een lekke-banden-weg, zijn wij feilloos over gekomen. (pas in Jasper op het asfalt waren we aan de beurt). Een waanzinnige weg van 765 km enkele rit bestaande alleen uit gravel, kuilen, zand en stof, die je bijna tot de Noordelijke IJszee brengt. Alleen in de winter kan je via de ice highway (bevroren rivier) de kust bereiken.

De Dempster op een droge dag

Benzine voor de zekerheid bijtanken

Tijdens de rit naar Inuvik kom je een paar kleine dorpjes tegen waar de oorspronkelijke bevolking hoofdzakelijk leeft van de jacht.

Er moet 2 keer met een ferry overgevaren worden om je weg te kunnen vervolgen richting de Arctic Sea . Ed is de kapitein van de ferry over de Mackenzie River en doet dit werk al 27 jaar. Van mei tot oktober vaart hij de schuit over en weer, 7 dagen per week, 10 uur per dag en 120 km verder is het eerste echte dorpje.  In de winter gaat hij terug naar huis in British Columbia. Wat een baan!!!!

Ed

Via de Top of the World Highway kun je naar Alaska rijden, ook deze weg bestaat voornamelijk uit gravel, potholes en een hoop stof. Je weet onmiddellijk wanneer je in Alaska bent aangekomen. Dit is niet omdat de douane je het hemd van je lijf vraagt, maar omdat vanaf daar de weg tot en met Tok nog slechter is dan welke andere weg dan ook. Tok ligt na Chicken, dit kan je niet verzinnen!

Alaska grens kantoor

In Haines (Alaska) was de jaarlijkse salmon run. Deze happening trekt een hoop vissers aan, die in volledige uitrusting in het midden van de rivier zalmen proberen te vangen. Naast deze vissers komen er ook grizzly beren op af. Hoofdzakelijk proberen zij zelf hun eigen maaltijd te vangen, maar een makkelijke hap wordt niet afgeslagen. Het gebeurt soms dat de net gevangen zalmen afhandig worden gemaakt door bruintje en kornuiten. Naast het feit dat je je vangst kwijt bent, krijg je als visser ook nog een forse bekeuring omdat je de beren hebt gevoerd.
Het werd tijd om mijn hengeltje van $20 uit de kofferbak te halen en zelf een poging te wagen. Na nog geen 10 minuten kwam er een moederbeer met 2 jongen om de hoek kijken. Alied was met de auto ergens anders gaan kijken. Daar stond ik dan met mijn hengeltje. HMMMM ... interessant moment. Mammie en consorten hadden gelukkig geen interesse in mij en liepen vrolijk verder. En ik maar denken dat vissen saai was. Later op de middag dan toch nog een visje (geen zalm) gevangen die ’s avonds op de BBQ is gegaan.
Deze salmon run vindt plaats om de hoek van onze campground waar de beren regelmatig overheen banjeren op zoek naar voedsel. Ook dachten ze dat het bankje dat op onze kampeerplek staat voedsel was. Tot onze ultieme verbazing was bij terugkomst het bankje deels uit elkaar getrokken door de beren. Voor de eerste keer toch maar in de auto geslapen, aangezien we geen midnight snack wilden worden.

Vissen met de beren

Vissen zonder hengel

De camphost, die de campground onderhoudt, was een Amerikaan uit Florida. Een alleraardigste

kerel van een jaar of 70 die in zijn vroegere jaren deputy van de sheriffs office was geweest. Hij vertelde zonder blikken of blozen dat hij zijn wapen miste, want daarmee voelde hij zich stukken veiliger, aangezien hij toch wel wat vijanden had gemaakt tijdens zijn voormalige werk. Op de weg terug naar Florida, pikte hij zijn wapen snel op, dat hij bij vrienden had achter gelaten die dicht bij de Canadese grens woonden. Soms zijn het toch vreemde snuiters die Amerikanen.

Ook in Hyder (Alaska) treffen we zo'n bijzonder figuur. Hyder is een inie mini grensdorpje met 80 inwoners waar de weg stopt. Politie is daar niet en de lokale eigenaar van de "General Store", waar we een praatje mee maakten, vertelde dan ook dat deze niet nodig was, want "We take care of our own" en wees naar zijn revolver onder de kassa.
Een paar kilometer buiten Hyder kun je wederom naar vissende grizzly beren kijken vanaf een platform. Dit gaf na Haines een veiliger gevoel dachten wij. Uiteraard kan een mens zich vergissen, aangezien beren zich niet aan de menselijke regels houden. Terug bij de auto, loopt er opeens een enorme zwarte beer voorbij op geen 20 meter. En de volgende dag staan we koffie te drinken bij de auto, wanneer er een enorme grizzly beer in het stroompje, 3 meter naast ons, voorbij sjokt zonder ook maar één moment aandacht te geven.

Beer in het stroompje naast ons

’s Avonds was er geen tijd meer om te koken, dus maar een hapje eten in de lokale snackbar annex pizzeria. Op onze weg naar buiten zagen we opeens foto’s hangen van Al Pacino, Robin Williams en de toen nog onbekende Hilary Swank. Deze hadden drie weken in Hyder gebivakkeerd voor de filmopnames van de film Insomnia. Waarschijnlijk waren dit de fifteen minutes of fame van dit kleine dorpje dat aan de wildernis van Alaska was vastgegroeid.
Het werd tijd om terug richting Canmore te gaan met meerdere stops in de Rockies om een paar flinke wandelingen te doen na 10.000 km in de auto te hebben gezeten J.   

Roadmap van onze rit door het noorden

Going North Part II

Na enige vertraging opgelopen te hebben in Whitehorse, door nieuwe autoperikelen, eindelijk richting Dawson en dus 550 kilometer dichterbij de Dempster. Nadat de oliedrukproblemen zijn opgelost, ontdekten we later dat onze auto olie drupte. Bij Canadian Tire werd het al snel duidelijk dat er een lek zat in de slang die de stuurbekrachtigingsvloeistof vervoert. Dawson is wereld beroemd door de grote goldrush eind 1800. Het stadje ziet er nog authentiek uit. Er wordt geprobeerd de voorpuien te behouden en alleen de hoofdstraat is geasfalteerd. De resterende wegen zijn van gravel en het looppad is een houten boardwalk. Er hangt uiteraard een hoog toeristisch gehalte, maar er wordt ook nog steeds goud gedolven.

Doordat een beer een prachtige campground onveilig maakt, zijn we genoodzaakt op een RV park te gaan staan. Volledig ingebouwd door campers en caravans, zetten we ons tentje naast een Duits gezin. Zij hebben de bijna oneindige weg die wij gereden hadden vanaf Whitehorse, op de fiets voltooid. Aan de andere kant stond een geëmigreerde Duits echtpaar. Hij had sinds 1980 in Dawson City een landclaim en 6 jaar intensief naar goud gezocht. Volgens hem was het een mooi avontuur, maar rijk kon je er niet van worden. Zijn opbrengst van de afgelopen weken delven, was een ivoren mammoet-slagtand van ongeveer 30.000 jaren oud.

Hoe noordelijker we komen, hoe langer het licht blijft: om 12 uur ’s nachts was het nog steeds hartstikke licht.

’s Ochtends bij het aftanken, staat er een gigantisch pick up truck met een camperachtige opbouw aan de zijkant van het benzinestation. Na beter de opdrukken aan de zijkant bekeken te hebben, blijkt dat ze uit Nederland komen. Binnen bij de kassa treffen we het stel dat de trotse eigenaar is van dit prachtige, gigantische apparaat. We raken aan de praat en komen te weten dat ze hun bedrijf en huis verkocht hebben en nu de wereld over reizen; a dream come true.

Onze eerste overnachting op de Dempster was in Tombstone Provincial Park. Vandaag zijn we doorgereden naar Eagle Plains, dit ligt precies halverwege de Dempster Highway. De eerste plek waar na 369 kilometer (!) weer tekenen van menselijk leven zijn en dus ook een benzinestation.

De weersverwachting is ongelooflijk voor onze rit voorbij de poolcirkel: de komende dagen boven de 25 graden Celsius. De extra ingepakte warme kleding voor dit deel van het Noord-Amerikaanse continent kan ingepakt blijven :-) 

Heading North

Na 2 hele leuke weken met Patricia, Frank en Nina gekampeerd te hebben, moesten we in Jasper afscheid nemen van elkaar. Zij zakken af naar het zuid-westen (hopelijk naar beter weer) en wij gaan naar het noorden. Via "De Alaska Highway" rijden we naar de Dempster Highway. De Alaska Highway is een schitterende weg door Alberta, British Columbia en Yukon naar de 52e staat van de VS. Veel campers, vrachtwagens en motorrijders zijn te vinden op deze weg. Soms een enkele fietser en zojuist een wandelaar met een trekkar ;-)
Eindelijk klaart het weer op na 2 dagen regen - en een miljard muggen - en zijn we beland in Fort Nelson. Van hieruit gaan we zometeen verder richting de Yukon.
Gelukkig kwamen we gisteren op tijd er achter dat onze oliedruk niet goed was en hebben de auto snel een mini beurt laten geven bij de Canadian Tire. Vanaf nu gaan we elke dag in ieder geval het oliepeil controleren, aangezien de afstanden tussen de stadjes steeds groter worden.
Onze reis door het noorden staat nog niet helemaal vast, maar na de Dempster willen we richting zuid Alaska en via de Cassiar Highway terug richting het zuiden. Wordt vervolgd ...

Kamperen tussen de beren

Vorige week hadden we zin om er op uit te trekken met de tent voor een paar dagen. Uit de vele keuzes die we hebben, kozen we voor Kootenay National Park. Dit ligt achter Banff National Park, waaraan wij wonen, en is ongeveer 2 uur rijden van ons verwijderd. De weersvoorspelling zag er voor de komende dagen goed uit, dus we hadden er zin in.
Onderweg hadden we de mazzel om een berin met drie jongen te mogen aanschouwen. Echt een uniek moment, aangezien ze meestal uit de buurt van mensen blijven wanneer ze pas geboren "cubs" bij zich hebben.
Later op de middag werd het duidelijk dat de weersvoorspelling niet veel waard is in de bergen. Het begon te regenen en dat ging 2 dagen door. Op de derde dag waren we er wel klaar mee, aangezien we door het vele water wat uit de hemel kwam, weinig wandelingen konden maken. Het zag er ook niet naar uit dat er verbetering kwam. Op een kort droog moment snel de tent afgebroken, in de auto gegooid en weggereden richting het noorden naar Yoho National Park. Hier was het weer aanzienlijk beter en hebben daardoor nog meer kunnen genieten van onze kampeertrip (en de tent laten drogen).
De wereld bleek maar weer klein te zijn. Onze 'kampeerburen' blijken collega's van onze zwager te zijn. Daarnaast komen ze uit Haarlem en tevens blijken ze in een straat te wonen waar wij ooit naar een huis zijn wezen kijken, waardoor we letterlijk buren hadden kunnen worden. Twee leuke mensen die langer dan gepland in  de Rocky Mountains bleven omdat ze het er zo fantastisch vinden.
Na 5 dagen werd het helaas tijd om naar huis terug te keren, aangezien we een afspraak hadden om naar een ander onderkomen te gaan kijken.
De teleurstelling was aanwezig, toen we er achter kwamen dat het huis opgedeeld was voor een boven- en een onderhuurder. Dat is niet hetgeen we zoeken. Vanochtend hadden we een nieuwe afspraak voor een andere woning in Exshaw, een klein dorpje 15 km buiten Canmore. Het huis zag er in eerste instantie veelbelovend uit, maar had helaas een badkamer uit het jaar nul, geen vaatwasser (luxe probleem) en geen schuurtje o.i.d. voor fietsen en gereedschap. Wel lag het fantastisch met een tuin rondom, een open haard en het huis was helemaal van hout, ook van binnen, echt prachtig. Dit zie je niet zo vaak, aangezien elk huis van binnen met "drywall" (gips) platen is afgewerkt. Dus meestal zit het vol met gaten en deuken.
We wachten geduldig af, tot er iets op ons pad komt wat wel voldoet. Ondertussen maken we ons klaar voor het bezoek van Nina, Patricia & Frank! Met hen lekker kamperen in de Rockies en daarna vervolgen wij onze trip naar het noorden (Yukon, Northwest Territories, misschien Alaska en de gevreesde Dempster Highway) Maar daarover meer in de volgende blog.  

Beren op de weg

Doordat de lente laat is begonnen dit jaar, zijn er veel beren te zien in het dal. Vorige week maakten we voor het eerst een rit door het Kananaskis Provincial Parc samen met de moeder van Alied (die hier voor 2 1/2 week op bezoek was) en zagen we opeens, op de verder lege weg, een auto stilstaan. Meestal houdt dat in dat er wat te zien is. En ja hoor, daar liep een mooie vrouwtjes grizzly bij ons vandaan. Wat een mazzel voor Alied haar moeder: de eerste beer, gelijk een mooie bruine.

Later die week gingen we naar Jasper en prompt stond er naast de weg een mooie zwarte beer te grazen tussen het gras. Er zijn toch mensen die denken dat je pal voor zo'n beer kunt gaan staan om een foto te maken. Voor de eerste keer zagen we dan ook dat een beer daar niet van gediend kan zijn en maakte een korte "charge" naar deze mensen toe. Gelukkig voor de beer is er verder niets gebeurd en kon deze verder gaan met eten zoeken. 

Het geluk van mijn schoonmoeder kon niet op. Een grizzly en een zwarte beer kon  afgestreept  worden. Nog geen 2 uur later, wederom een opstopping bij een brug. Bij de rivierbedding een enorme mannetjes grizzly beer, die helaas later door de parc wardens met vuurwerk werd weggejaagd.

We dachten "wat een mooie afsluiting van haar bezoek", ongeveer alle dieren die je hier kunt zien, waren op ons pad geweest.

De volgende dag laat uit Jasper vertrokken met als doel naar de Columbia Icefield te gaan. Onderweg werd onze rit binnen een half uur drie keer onderbroken door overstekende zwarte beren, wat toch wel voor wat oponthoud zorgt. J

Helaas liet de vele sneeuw bij de Icefield niet toe om een wandeling omhoog te maken, waardoor we halverwege terug moesten keren.  Door de vele stops was het ondertussen al half zes geworden, terwijl we nog zeker 200 km te gaan hadden. Terug in de auto met een lekker muziekje aan, onze weg vervolgd richting Canmore. Verderop wederom een opstopping van een aantal auto's door een grazende grizzly langs de weg. Hier hebben we zeker een uur stil gestaan en gekeken hoe dit schitterende dier op zijn gemak wortels uit de grond aan het graven was en totaal geen aandacht had voor ons.

En als een cherry on the pie, toen de duisternis inviel, een zwarte moeder beer met haar 1 jarige jong.

Al met al een zeer goede score wat de beren betreft. Het is nu nog wachten op beren in de achtertuin!

Een beregoeie film

Animal Planet "Eat your heart out"

Kamperen

Afgelopen week waren we erop uit getrokken om te gaan kamperen. Helaas waren de campgrounds bijna allemaal nog gesloten i.v.m de vele sneeuw die er nog ligt of het seizoen wat nog niet begonnen is.

Desondanks wat regen op de laatste avond in Jasper, toch een fantastische kampeer sessie gehad en 1 avond in de auto geslapen doordat er op de campsite op alle plekken te veel sneeuw lag.

Zadelpijn

Door het lenteweer van afgelopen week, hadden we het idee dat we op zoek moesten gaan naar een moutainbike voor Alied. Na lang zoeken op Kijiji (Canadese marktplaats) tot de conclusie gekomen dat het een nieuwe moest worden. Nog niet wetende dat de prijsrange tussen $300 en $8.000 lag en de keuze oneindig was. Na 4 zaken in de omgeving bezocht te hebben, toch naar Calgary waar de keuze groter is en de prijzen iets lager liggen. Je heb fietsenzaken en fietsenzaken, maar deze overtrof elke verwachting: 1000 fietsen op voorraad, 50 mensen in dienst, 3 verdiepingen hoog en leuke aanbiedingen voor de '2010-modellen'. Twee uur later stonden we weer buiten met 2 moutainbikes rijker. We bedachten dat de mijne toch wel vervangen mocht worden na 18 jaar trouwe dienst en de korting was ook welkom.

Twee dagen later zijn we de bikes gaan testen. We hadden bedacht dat het wel een leuke route was langs de Bow River naar het dorp te fietsen, een kleine rit van ongeveer 8 km (down hill). Dit was allemaal nog op verharde wegen. Aangekomen in het dorp werd het tijd om de beesies los te laten op wat meer modder en pap achtige sneeuwmassa. Ook hier wisten we ons beide prima staande te houden, tot we niet meer wisten waar we uit zouden komen. Na wat probeersels uiteindelijk omgedraaid, aangezien we steeds verder in onbewoond gebied kwamen waar beren en poema's ook rondlopen. Terug op de hoofdweg, besloten om via de snelweg terug te fietsen (up hill) naar huis. Voor ons even wennen dat het normaal is om hier op de snelweg te mogen fietsen. Ondanks de zadelpijn, enorm genoten van de eerste 26 kilometer op onze mountainbikes.
Vanochtend om 9 uur hadden we een afspraak in Banff voor een cursus mountainbiking, aangezien het toch wel praktisch is om jezelf wat technieken aan te leren. Een leerzame training, waar we een ritje door de omgeving aan vast hebben geplakt. Vanmiddag op de terugweg van een stijle berg, die we een uur eerder beklommen hadden met onze fietsen, hebben we een persoonlijk nieuw snelheidsrecord verbroken door met 57 km per uur van de berg af te racen. Gelukkig geen bekeuring gekregen ... de maximum snelheid is daar 40 km per uur ;-)

Fietsen door de sneeuw.

Hoogste punt van de dag.

Herten op het pad

Overstekend wild.