Back South

Na een roadtrip van 10.000 km door noordelijk Canada, zijn we weer terug in Canmore. Ondanks dat we wat tegenslag in het begin hebben gehad met onze auto, heeft ze zich de resterende rit super gehouden. Met name over de Alaska Highway, Dempster Highway en Top of the World Highway kreeg ze nogal wat te verduren.
De Dempster Highway, die bekend staat als een lekke-banden-weg, zijn wij feilloos over gekomen. (pas in Jasper op het asfalt waren we aan de beurt). Een waanzinnige weg van 765 km enkele rit bestaande alleen uit gravel, kuilen, zand en stof, die je bijna tot de Noordelijke IJszee brengt. Alleen in de winter kan je via de ice highway (bevroren rivier) de kust bereiken.

De Dempster op een droge dag

Benzine voor de zekerheid bijtanken

Tijdens de rit naar Inuvik kom je een paar kleine dorpjes tegen waar de oorspronkelijke bevolking hoofdzakelijk leeft van de jacht.

Er moet 2 keer met een ferry overgevaren worden om je weg te kunnen vervolgen richting de Arctic Sea . Ed is de kapitein van de ferry over de Mackenzie River en doet dit werk al 27 jaar. Van mei tot oktober vaart hij de schuit over en weer, 7 dagen per week, 10 uur per dag en 120 km verder is het eerste echte dorpje.  In de winter gaat hij terug naar huis in British Columbia. Wat een baan!!!!

Ed

Via de Top of the World Highway kun je naar Alaska rijden, ook deze weg bestaat voornamelijk uit gravel, potholes en een hoop stof. Je weet onmiddellijk wanneer je in Alaska bent aangekomen. Dit is niet omdat de douane je het hemd van je lijf vraagt, maar omdat vanaf daar de weg tot en met Tok nog slechter is dan welke andere weg dan ook. Tok ligt na Chicken, dit kan je niet verzinnen!

Alaska grens kantoor

In Haines (Alaska) was de jaarlijkse salmon run. Deze happening trekt een hoop vissers aan, die in volledige uitrusting in het midden van de rivier zalmen proberen te vangen. Naast deze vissers komen er ook grizzly beren op af. Hoofdzakelijk proberen zij zelf hun eigen maaltijd te vangen, maar een makkelijke hap wordt niet afgeslagen. Het gebeurt soms dat de net gevangen zalmen afhandig worden gemaakt door bruintje en kornuiten. Naast het feit dat je je vangst kwijt bent, krijg je als visser ook nog een forse bekeuring omdat je de beren hebt gevoerd.
Het werd tijd om mijn hengeltje van $20 uit de kofferbak te halen en zelf een poging te wagen. Na nog geen 10 minuten kwam er een moederbeer met 2 jongen om de hoek kijken. Alied was met de auto ergens anders gaan kijken. Daar stond ik dan met mijn hengeltje. HMMMM ... interessant moment. Mammie en consorten hadden gelukkig geen interesse in mij en liepen vrolijk verder. En ik maar denken dat vissen saai was. Later op de middag dan toch nog een visje (geen zalm) gevangen die ’s avonds op de BBQ is gegaan.
Deze salmon run vindt plaats om de hoek van onze campground waar de beren regelmatig overheen banjeren op zoek naar voedsel. Ook dachten ze dat het bankje dat op onze kampeerplek staat voedsel was. Tot onze ultieme verbazing was bij terugkomst het bankje deels uit elkaar getrokken door de beren. Voor de eerste keer toch maar in de auto geslapen, aangezien we geen midnight snack wilden worden.

Vissen met de beren

Vissen zonder hengel

De camphost, die de campground onderhoudt, was een Amerikaan uit Florida. Een alleraardigste

kerel van een jaar of 70 die in zijn vroegere jaren deputy van de sheriffs office was geweest. Hij vertelde zonder blikken of blozen dat hij zijn wapen miste, want daarmee voelde hij zich stukken veiliger, aangezien hij toch wel wat vijanden had gemaakt tijdens zijn voormalige werk. Op de weg terug naar Florida, pikte hij zijn wapen snel op, dat hij bij vrienden had achter gelaten die dicht bij de Canadese grens woonden. Soms zijn het toch vreemde snuiters die Amerikanen.

Ook in Hyder (Alaska) treffen we zo'n bijzonder figuur. Hyder is een inie mini grensdorpje met 80 inwoners waar de weg stopt. Politie is daar niet en de lokale eigenaar van de "General Store", waar we een praatje mee maakten, vertelde dan ook dat deze niet nodig was, want "We take care of our own" en wees naar zijn revolver onder de kassa.
Een paar kilometer buiten Hyder kun je wederom naar vissende grizzly beren kijken vanaf een platform. Dit gaf na Haines een veiliger gevoel dachten wij. Uiteraard kan een mens zich vergissen, aangezien beren zich niet aan de menselijke regels houden. Terug bij de auto, loopt er opeens een enorme zwarte beer voorbij op geen 20 meter. En de volgende dag staan we koffie te drinken bij de auto, wanneer er een enorme grizzly beer in het stroompje, 3 meter naast ons, voorbij sjokt zonder ook maar één moment aandacht te geven.

Beer in het stroompje naast ons

’s Avonds was er geen tijd meer om te koken, dus maar een hapje eten in de lokale snackbar annex pizzeria. Op onze weg naar buiten zagen we opeens foto’s hangen van Al Pacino, Robin Williams en de toen nog onbekende Hilary Swank. Deze hadden drie weken in Hyder gebivakkeerd voor de filmopnames van de film Insomnia. Waarschijnlijk waren dit de fifteen minutes of fame van dit kleine dorpje dat aan de wildernis van Alaska was vastgegroeid.
Het werd tijd om terug richting Canmore te gaan met meerdere stops in de Rockies om een paar flinke wandelingen te doen na 10.000 km in de auto te hebben gezeten J.   

Roadmap van onze rit door het noorden